Mikael Karvajalka

Fantasy, ale bez fantasy, tak w skrócie bym to nazwał, choć od większości fantasy ciekawsze i lepiej napisane.

Fantasy, ale bez fantasy, tak w skrócie bym to nazwał, choć od większości fantasy ciekawsze i lepiej napisane.

Czytane lata temu, ale jak to z Waltarim, mi pasuje. Może nie jest to ukochany Egipt, to i fabuła, i sposób pisania super. Niemniej 2go tomu wtedy nie dorwałem...

Czytane lata temu, ale jak to z Waltarim, mi pasuje. Może nie jest to ukochany Egipt, to i fabuła, i sposób pisania super. Niemniej 2go tomu wtedy nie dorwałem...

nuda, nie porwało

nuda, nie porwało

Fajna książka fińskiego autora, o Mikaelu , sierocie , którego żona Barbara zostaje spalona , gdyż podejrzenia na nią spadły jak grom z jasnego nieba, ze jest czarownicą.Losy jego po tym strasznym przeżyciu , odmieniają jego podejście to życia . Wyrusza w dalsza drogę …., co dalej to proszę zajrzeć do książki .Polecam

Fajna książka fińskiego autora, o Mikaelu , sierocie , którego żona Barbara zostaje spalona , gdyż podejrzenia na nią spadły jak grom z jasnego nieba, ze jest czarownicą.Losy jego po tym strasznym przeżyciu , odmieniają jego podejście to życia . Wyrusza w dalsza drogę …., co dalej to proszę zajrzeć do książki .Polecam

Ciekawa podróż w czasie po szesnastowiecznej europie z masą historycznych postaci poznawanych po drodze ale nie jest to poziom Trylogii Husyckiej bo tytułowy bohater jest w bardzo wielu momentach po prostu nudny. Niemniej jest to idealna powieść na samotny weekend

Ciekawa podróż w czasie po szesnastowiecznej europie z masą historycznych postaci poznawanych po drodze ale nie jest to poziom Trylogii Husyckiej bo tytułowy bohater jest w bardzo wielu momentach po prostu nudny. Niemniej jest to idealna powieść na samotny weekend

"Mikael Karvajalka" to taka uboższa wersja "Egipcjanina Sinuhe". Uboższa, bo Sinuhe porywał, a Mikael momentami nudzi. Powieść ta opowiada za pomocą charakterystycznej, melancholijnej, niekiedy ocierającej się o werterowski Weltschmerz narracji Miki Waltariego o losach młodego Fina, odważnie przemierzającego Europę XV wieku - pełnej niebezpieczeństw, wojen i ubóstwa. Mam wrażenie, że w przeciwieństwie do "Egipcjanina Sinuhe", "Mikael Karvajalka" koncentruje się przede wszystkim na faktach i wydarzeniach historycznych, zamiast na głównym bohaterze i jego wewnętrznych rozterkach. Tych pozostaje jednak w powieści wciąż bardzo dużo.
Na szczególną uwagę zasługują moim zdaniem dwa fragmenty książki. Pierwszy to śmierć Barbary, który zaparł mi dech w piersiach - dosłownie! Drugi to zakończenie i rozczarowanie postacią Lukrecji. "Mikael Karvajalka" mnie nie porwał, ale bez wątpienia jest to kawał dobrej literatury.

"Mikael Karvajalka" to taka uboższa wersja "Egipcjanina Sinuhe". Uboższa, bo Sinuhe porywał, a Mikael momentami nudzi. Powieść ta opowiada za pomocą charakterystycznej, melancholijnej, niekiedy ocierającej się o werterowski Weltschmerz narracji Miki Waltariego o losach młodego Fina, odważnie przemierzającego Europę XV wieku - pełnej niebezpieczeństw, wojen i ubóstwa. Mam...

Ja posiadam wydanie jednotomowe z 1997 roku, Wyd. Książnica. Dlatego nie zamierzam zaznaczać drugiego tomu z tej strony jako przeczytanego.

Ja posiadam wydanie jednotomowe z 1997 roku, Wyd. Książnica. Dlatego nie zamierzam zaznaczać drugiego tomu z tej strony jako przeczytanego.

Pierwsza część dylogii Mika Waltariego o przygodach młodego Fina z Turku (Åbo) w burzliwym XVI stuleciuSierota Mikael, wychowywany przez znachorkę Pirjo, rozpoczyna – wraz z nieodłącznym przyjacielem Anttim (nazywanym przez niego „bratem”) - podróż po całej Europie i nie tylko, z mnóstwem przygód i zaskakującym zakończeniem.
Czego tu nie mamy – szkoła katedralna, uniwersytet, „krwawa łaźnia sztokholmska”, palenie czarownic przez inkwizycję, Reformacja, wojna chłopska, Sacco di Roma (ze szczegółowym opisem),przygotowana wyprawa konkwistadorów Pizarra. A jednocześnie m.in. Paracelsus, Erazm z Rotterdamu, Marcin Luter, Thomas Müntzer i jeszcze wiele innych postaci historycznych. Ale nie jest to historia z wyższych sfer. Nasz bohater styka się z ich przedstawicielami, ale przede wszystkim żyje wśród zwykłych ludzi – w Finlandii, Szwecji, Niemczech i Włoszech. Dzięki temu możemy poznać tło fabuły. Realia ówczesnego życia, to czym żyli prości ludzie, praktyki kościoła katolickiego (łowy na czarownice),przyczyny Reformacji i wojny chłopskiej, ówczesne wojny prowadzone wyłącznie z udziałem najemników oraz realia ich życia, wreszcie planowana podróż do Ziemi Świętej.
Przygodami Mikaela można byłoby obdarować kilka powieści. Uczy się, zdobywa pracę (i dochody),poznaje kobiety, a wraz z nimi miłość (w różnych odcieniach),na przemian znajduje się raz a wozie, a raz pod wozem. Zwykły człowiek zabłąkany w tryby historii.
A wszystko napisane jest lekkim, barwnym językiem, z pierwszoosobowym narratorem. Czyta się łatwo a wartka akcja wręcz nie podwala się oderwać od treści. I choć jest to jeszcze powieść historyczna pisana „w starym stylu”, to jednak jest arcydziełem w swojej klasie.

Pierwsza część dylogii Mika Waltariego o przygodach młodego Fina z Turku (Åbo) w burzliwym XVI stuleciuSierota Mikael, wychowywany przez znachorkę Pirjo, rozpoczyna – wraz z nieodłącznym przyjacielem Anttim (nazywanym przez niego „bratem”) - podróż po całej Europie i nie tylko, z mnóstwem przygód i zaskakującym zakończeniem.
Czego tu nie mamy – szkoła katedralna,...

Im dalej tym gorzej. W pewnym momencie mocno męczy naiwność bohatera oraz mnogość wątków. Udało mi się doczytać do końca, po drugi tom już nie sięgnę.

Im dalej tym gorzej. W pewnym momencie mocno męczy naiwność bohatera oraz mnogość wątków. Udało mi się doczytać do końca, po drugi tom już nie sięgnę.

Zawsze staram się czytać książki do końca, ale przy Mikaelu poddałam się w połowie. Egipcjanin Sinuhe bardzo mi się podobał, ale w tej książce wieje nudą. I nie chodzi tutaj o brak akcji ale o sposób narracji oraz głównego bohatera, który nie pozwala wczuć się czytelnikowi w swoją historię.

Zawsze staram się czytać książki do końca, ale przy Mikaelu poddałam się w połowie. Egipcjanin Sinuhe bardzo mi się podobał, ale w tej książce wieje nudą. I nie chodzi tutaj o brak akcji ale o sposób narracji oraz głównego bohatera, który nie pozwala wczuć się czytelnikowi w swoją historię.